Z niecierpliwością czekałam na przyjazd koleżanek z Fuldy. Miałam nadzieję, że polubią moje miasto i będą chciały tu wrócić. Cieszyłam się na spędzone razem popołudnia i wieczory. Starałam się urozmaicić im czas i pokazać Poznań.

Pamiętam wspólne spacery po Starym Mieście, grę w kręgle, mini-golf, jazdę na torze saneczkowym i zakupy. Miałam okazję pojechać z nimi na wycieczkę do Gniezna, Biskupina, na Ostrów Lednicki i do Torunia.

Nie ukrywam, że czasami trudno było zrozumieć przewodnika opowiadającego w języku niemieckim zawiłe dzieje naszego kraju. Mam nadzieję, że Niemki chociaż trochę zainteresowały się historią Polski. Najbardziej podobał im się Biskupin, Stary Rynek w Poznaniu i w Toruniu. Z tego ślicznego miasteczka wracaliśmy z torebkami pełnymi pierników.

Fuldankom przypadły do gustu polskie potrawy. Smakowały im też słodycze, więc zabrały je do Niemiec. Zaskoczyło mnie to, że dziewczyny które u mnie mieszkały były zachwycone starym, ale uroczym, polskim budownictwem, które my obojętnie mijamy każdego dnia. Mam na myśli m. in. secesyjne ozdoby kamienic.

Sądząc po ilości zdjęć, które zrobiły, a przede wszystkim po ich słowach mogę śmiało stwierdzić, że w Polsce naprawdę im się podobało.

Dzięki rozmowom z naszymi koleżankami polepszyliśmy znajomość języka niemieckiego i nauczyliśmy je kilku słów po polsku. Dziewczyny cierpliwie poprawiały popełniane przez nas błędy i domyślały się znaczenia słów, które niewłaściwie wymówiliśmy.

Czas płynął nieubłaganie. Ostatniego dnia wspólnego pobytu przygotowaliśmy pożegnalny poczęstunek składający się z sałatek i ciasta.

Dziewczyny podziękowały za gościnność i serdecznie zaprosiły nas do Fuldy. Wielu z nas utrzymuje kontakt z koleżankami z Niemiec i z niecierpliwością czeka na kolejne spotkanie.

zobacz galerię zdjęć...